بررسی استرس محیط دندان پزشکی در دانشجویان بالینی دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲

زمینه و هدف: دندان پزشکان استرس بالایی را که مرتبط با کار است، تجربه می کنند که از زمان آموزش دندان پزشکی آغاز می شود. هدف این مطالعه، مقایسه استرس محیط دندان پزشکی در دانشجویان بالینی در دانشکده دندان پزشکی کرمان بر حسب برخی عوامل دموگرافیک بود. روش کار: این مطالعه مقطعی توصیفی بر روی 165 دانشجوی دوره بالینی دندان پزشکی کرمان که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استرس محیط دندان پزشکی شامل 32 گویه در 6 حیطه و اطلاعات دموگرافیک بود. امتیازدهی گویه ها بر اساس مقیاس لیکرت از 4-1 بود. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها وارد کامپیوتر شد و در نرم افزار آماری spss با استفاده از آزمون های t، anova و ضریب همبستگی pearson در سطح معنی داری 5 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در این پژوهش، 94/2 ± 63/23 سال بود. 3/53 درصد دختر، 2/78 درصد مجرد و میانگین معدل افراد 10/1 ± 05/16 بود. میانگین نمره پرسشنامه 53/14 ± 60/82 از 128 بود. بیشترین میزان استرس در حیطه کارامدی دانشگاهی در گویه امتحان و کسب نمره قبولی بود. بین دو جنس تفاوت آماری معنی داری از نظر میزان استرس محیط دندان پزشکی مشاهده شد (001/0 > p). وضعیت تأهل، داشتن کار دانشجویی، اولویت انتخاب رشته دندان پزشکی با نمره استرس محیط، تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد. نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه، تأیید مطالعات مشابه در خصوص داشتن استرس محیط دندان پزشکی در دانشجویان دندان پزشکی است. بیشترین استرس محیط دندان پزشکی، امتحانات و ترس از پاس نشدن در امتحان و یا مردودی در دوره می باشد.